Brisbane, Fraser Island, Town of 1770, Whitsundays

We hebben een hele poos geen internet gehad, maar in de tussentijd wel ons verslag een beetje bijgehouden. Er volgt nu dus een heel verhaal over onze belevenissen tussen Brisbane en Whitsundays.

Op zaterdag 17 mei kwamen we aan in Raceview, een voorstadje van Ipswich, wat op zijn beurt weer een voorstad van Brisbane is. Om het makkelijk te houden zullen we het maar gewoon Brisbane noemen. De reden voor ons bezoek aan Brisbane was dat we bij Rudi langs zouden gaan. We kwamen die zaterdag al redelijk op tijd aan en nadat Rudi ons zijn (huur)huis had laten zien zijn we al snel inkopen gaan doen en hebben we ook de grond en bouwtekeningen gezien waar Rudi een huis gaat bouwen. Op zo’n lap grond bouwen ze in Nederland gelijk 3 huizen, maar Rudi wil toekomstbestendig zijn en in elk geval de ruimte voor een zwembad houden: wij snappen wel waarom hij niet meer terugkomt naar Nederland.

Met Rudi hebben we de Australia Zoo bezocht, waarin vooral dieren te zien zijn die in Australië leven. Echt overal in die dierentuin hangen posters van Steve Irwin of staan zijn uitspraken geciteerd. Het was overigens een erg mooie dierentuin waarin de krokodillen centraal staan. Lise vond het erg leuk en ze vond het geweldig om een koala te mogen aaien. Het zijn ook echt knuffelbeertjes! De volgende dag zijn we naar Surfer’s Paradise gereden en heeft Lise een tijdje aan het strand en in de zee mogen spelen.

Op dinsdagochtend zijn we bij Rudi vertrokken om naar Rainbow beach te gaan. Rainbow beach ligt helemaal aan het einde van een schiereiland en in principe komen mensen hier alleen maar heen om vanuit hier Fraser Island te bezoeken. Omdat het in Rainbow Beach vast heel duur zou zijn, hadden we besloten ruim voor Rainbow beach boodschappen te doen zodat we zelf konden koken/bbq’en. Toen we ons dit bedachten waren we helaas al zo dichtbij Rainbow beach dat de TomTom beweerde dat de dichtstbijzijnde winkel in Rainbow beach lag. Omdat we alle tijd van de wereld hadden en we niet heel ver (voor Australische begrippen) terug hoefden rijden voor een andere winkel, besloten we om te keren. Hier ging het de eerste keer even fout. Na gekeerd te zijn gingen we vrolijk verder rijden aan de rechterkant van de weg. Toen we in de verte een gekke Australische spookrijder zagen ging ons gelukkig iets dagen en konden we ruim op tijd de goede kant van de weg weer opzoeken.

Zoals gezegd, Rainbow beach is vooral een uitvalsbasis voor Fraser Island. Waarom we hier heen gingen is dat Rainbow beach en Fraser beide tot het Great Sandy National Park horen en Rainbow beach ons alternatief kon zijn voor Fraser. Omdat op Fraser geen wegen zijn en er vooral met 4WD door de losse zand gereden wordt, wordt dit afgeraden voor kinderen onder de 4 jaar. Rainbow beach was wel mooi maar in 1 dag heb je het hier wel gezien. Dit was een beetje jammer voor Patricia en Lise, want zij moesten hier 3 dagen blijven omdat Rik met een tweedaagse toer naar Fraser Island ging (Patricia was hier 10 jaar geleden al geweest en hoefde niet meer zo nodig).

Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld, waar onder andere een regenwoud in het zand groeit (schijnbaar heel uniek). Om het enigszins kort te houden, Fraser was ontzettend mooi en Rik heeft er gezwommen in Lake Mackenzie (helder blauw water met witte stranden), Lake Wabby (groen water) en Champagne pools (stukje oceaan wat door rotsen is afgeschermd van de golven en van haaien). Verder waren er voorbij zwemmende adelaarsroggen en haaien te zien en hebben we meerdere dingo’s gespot langs 75 mile beach. Die haaien waren overigens te zien vlakbij Champagne pools en volgende de tourguide waren ze minimaal 2,5-3 meter lang… maar goed dus dat die rotsen er waren om de haaien uit de buurt te houden.

Op vrijdag zijn we weer vertrokken uit Rainbow beach om Town of 1770 aan te doen, een erg leuk stadje. Toevallig kwamen we ook nog net het weekend dat er een festival was om de landing van Captain James Cook te herdenken. Hij is schijnbaar hier aan land gekomen toen hij Australië „ontdekte" (nadat eerst de Nederlanders het al ontdekt hadden) en hier is de eerste stad van Queensland gesticht. Het festival stelde overigens niet heel veel voor, vooral eettentjes, een paar bandjes, vuurwerk en het naspelen van de landing door de plaatselijke toneelvereniging, die helaas niet erg talentvol was. Op zondag zijn we vanuit Town of 1770 naar Lady Musgrave geweest, een lagune en koraaleiland wat onderdeel uitmaakt van het Great Barrier Reef.

Om bij Lady Musgrave te komen moesten we zo’n anderhalf uur in een grote catamaran over open zee. Af en toe waren de golven vrij hoog en al snel moest menigeen om ons heen zijn maaginhoud in een zakje legen. Ook Patricia voelde zich niet zo lekker en 5 minuten voor aankomst bij Lady Musgrave moest ook Patricia’s ontbijt weer de omgekeerde weg bewandelen. Daarna voelde ze zich gelukkig veel beter en kon het snorkelen al snel beginnen. We hadden voor Lise een knaloranje wetsuit gekocht en toen ze ook een reddingsvest aan had kon ze mee het water in. Terwijl wij om de beurten snorkelden bleef Lise bij de ander hangen en keek ze naar de vissen die al snel overal om ons heen zwommen. Ze vond dit super leuk… dat was erg fijn om te zien, want als het aan ons ligt staat snorkelen in het Great Barrier Reef nog vaker op het programma.

Onze plannen waren om na Town of 1770 de outback in te gaan richting Blackwater en Emerald. Helaas hebben we deze plannen bij moeten stellen. Na de outback zouden we namelijk richting Airlie beach gaan om de Whitsunday eilanden te gaan bezoeken. Alle boten die kleine Lise’s mee willen nemen bleken dan echter al vol te zitten. Er was alleen nog een plaatsje voor ons drieën de dag nadat we uit Town of 1770 zouden vertrekken. We hebben dit plaatsje dus toch maar snel geboekt en zijn op maandagochtend vertrokken voor een lange rit langs de kust richting Airlie Beach. Later tijdens onze reis, wat verder naar het noorden dan oorspronkelijk bedacht, gaan we dan wel alsnog de outback in (waarschijnlijk richting Charters Towers).
Eigenlijk wilden we de rit naar Airlie Beach over twee dagen verdelen (de boot zou pas ’s avonds vertrekken), maar Lise trok de rit zo goed, dat we besloten door te rijden en het hele stuk van 9 uur in 1 dag te doen. Het laatste uur heeft ze op de iPad naar haar nieuwe passie Bumba gekeken en waren we voordat we het wisten nog redelijk op tijd in Airlie Beach. Dat mocht trouwens ook wel, aangezien we om 6 uur ’s ochtends al vertrokken waren.

Airlie Beach is een erg leuk stadje met veel cafés en een erg mooi zoutwaterzwembad met uitzicht over de oceaan. In dit zwembad hebben we een tijdje gespeeld en in de cafés hebben we een paar biertjes gedronken. Zo vloog de tijd voorbij en moesten we gaan vertrekken naar de boot waarmee we drie dagen en nachten bij de Whitsunday Islands zouden doorbrengen. Toen we in de transfer bus stapten zag je iedereen kijken en balen: „oh nee, we hebben een baby op de boot”. Uiteindelijk vonden ze het allemaal geweldig, want Lise had drie topdagen, heeft het hele dek schoongeveegd door overal te kruipen (al haar kleren waren smerig daarna), naar iedereen te lachen, heel goed te slapen (die deining van het schip is geweldig voor haar), en serieus de eerste keer te zeuren/huilen toen we na drie dagen terugkwamen in de haven van Airlie Beach en van boord gingen. Tegen die tijd had ze 22 nieuwe vrienden gemaakt die allemaal graag een keer willen komen oppassen.

Over de boot en over de Whitsundays kunnen we nog uren doortypen. Het was geweldig! De boot was een oud zeilschip dat al meer dan 100 jaar over de zeeën gaat. Hartstikke veilig allemaal, want ze was in Nederland gebouwd, dus dat kan niet kapot. Tegenwoordig heet ze de Solway Lass voor degene die nog wat tijd over heeft en wil googlen naar de details. De eerste avond zijn de gelijk naar één van de hoogtepunten van de Whitsundays gevaren: Whitehaven beach. ’s Ochtends stonden we dus op met een zonsopgang boven één van de allermooiste stranden die er zijn. Het zand is hier zo wit en zo zuiver dat ze dit zand zelfs hebben gebruikt om het glas in de Hubble telescoop te maken. Het water is daarnaast kraakhelder en we hebben dan ook heerlijk in het zand en water gespeeld. Na whitehaven beach zijn we naar Hayman eiland gezeild. Toen we hier aankwamen was het al bijna zonsondergang en mochten we niet meer zeilen, omdat rond deze tijd de haaien actief worden. Dit hebben we geweten want toen we net ons eten ophadden aan dek was er wat gespartel in het water direct langs het schip en zagen we in de gloed van de dekverlichting een haai van zo’n 2 meter lang op zo’n 1 meter afstand van ons langszwemmen. Later die avond kwamen ook nog een paar dolfijnen even bij onze boot kijken!!

De volgende ochtend mochten we rond de boot gaan snorkelen. Dit was dus hetzelfde water waar we de avond daarvoor die haai zagen! Het snorkelen hier was geweldig, maar dit water stond dan ook bekend als het meest visrijke water van de Whitsundays. Speciaal voor Lise ging één van de bemanningsleden een half uur met haar rondvaren op een bootje met glazen bodem. Om te zorgen dat er echt wat te zien was voor Lise, ging ze ook nog visvoer om en om aan beide kanten van de boot gooien. Gevolg was dat de vissen heen en weer onder de boot door bleven zwemmen en Lise met haar voorhoofd tegen het glas geplakt zat en 20 minuten lang niet op of om gekeken heeft en alleen maar gefascineerd naar de vissen keek. Na honderden foto’s van alle vissen te hebben genomen, gingen we ’s middags op een andere plek snorkelen. Hier had Rik het geluk achter een grote zeeschildpad aan te kunnen zwemmen. We konden zo dichtbij komen dat we hem aan hadden kunnen raken als we dat wilden. Helaas was het zicht hier wel wat minder goed omdat er veel stroming stond en hierdoor veel zand van de bodem omhoog kwam en het water troebel maakte.

De laatste dag hebben we een wandeling naar een uitkijkpunt gemaakt vanwaar je bijna alle eilanden van de Whitsundays kunt zien en hebben we Tarzan gespeeld. Aan één van de masten van ons schip hing een slingerkoord. Als je in een rek klom kon je vervolgens de zee in slingeren. Klinkt een beetje kinderachtig, maar was ontzettend leuk en iedereen was druk bezig om het water in te slingeren. Lise lag toen heerlijk te slapen, dus konden wij allebei enthousiast meedoen. Zojuist hebben we onze bagage weer in de camper gelegd, zijn we naar een andere camping gereden en hebben we uitgezocht waar we morgen heen geen (Eungella National Park). Helaas hebben we nog maar minder dan 2 weken de tijd. De tijd vliegt om en we hebben het idee dat we pas net begonnen zijn. Lise heeft ook nog absoluut geen zin om naar huis te gaan, want ze vind al die nieuwe mensen en vissen zo leuk.