Eungella, Townsville, Port Douglas, Daintree

Op zaterdag 31 mei zijn we vanuit Airlie Beach naar Eungella National Park gereden. Dit was een ritje van zo’n 2,5 uur, dus prima te doen. Na aankomst zijn we meteen naar een eerste gedeelte van het park geweest: de Finch Hatton gorge. Hier hebben we zo’n 3 uur gewandeld, met als hoogtepunten twee grote watervallen. Om bij de tweede waterval te komen, moesten we over rotsen klauterend een riviertje oversteken. Op een gegeven moment waren de rotsen op en moesten we onze schoenen uitdoen en door het water waden. Dat klinkt natuurlijk helemaal niet erg, maar blote voeten/benen zijn een gewild doelwit voor „leeches” (bloedzuigers) die in dit park nogal veel schijnen voor te komen. Toen we uit het water kwamen, hadden we onze voeten wel nagekeken, maar blijkbaar niet goed genoeg. Toen we later op de camping waren viel er een volgezogen bloedzuiger uit Patricia’s legging en had ze een wondje op haar been waar dat beest gezeten had. Gelukkig kan het geen kwaad en doet het geen pijn (je voelt ze niet eens), maar het blijft een smerig idee.

De volgende dag begonnen we dus met enige frisse tegenzin aan onze volgende wandeling door het regenwoud. We hadden tijdens het wandelen zelfs een potje zout bij ons om over een eventuele bloedzuiger te strooien (dan zouden ze los moeten laten). Gelukkig hadden we de zout niet nodig en hebben we geen bloedzuigers meer gezien. Wat we wel gezien hebben: het illustere vogelbekdier en een hele vracht aan schildpadden. Terwijl we aan het water stonden te zoeken naar nog meer vogelbekdieren (we hebben er uiteindelijk meerdere gezien) kwam er ineens ook nog een slang door het water glijden. Zal vast een giftige zijn geweest, aangezien hier zo ongeveer elk dier wel giftig is, maar hij zwom gelukkig gewoon aan ons voorbij. Wat ook nog voorbij kwam drijven in het water was een oranje blokje. Dit hoort bij Lise’s stapelblokken en terwijl wij vogelbekdieren aan het spotten waren zat mevrouw hier mee te spelen. Blijkbaar vond ze het allemaal te lang duren en was ze uitgekeken op haar blokje, want ze knikkerde hem zo het water in. Scheelt weer iets in de bagage die we mee naar huis zullen moeten zeulen ;-).

Op maandag 2 juni zijn we vertrokken uit Eungella om koers te zetten naar Townsville om vanuit daar een bezoek te kunnen brengen aan Magnetic Island. Dit stond oorspronkelijk niet op onze planning, maar na mooie verhalen van andere reizigers hebben we onze plannen aangepast. Het blijft erg handig dat we telkens nog niks vast hebben liggen en van dag tot dag alles om kunnen gooien. De rit naar Townsville verliep erg voorspoedig en we waren net na lunchtijd alweer op de camping. 's Middags heeft Lise gespeeld rond de camper en hebben we gezwommen in het zwembad van de camping.
Op dinsdag zijn we al op tijd vertrokken om de ferry naar Magnetic Island te nemen. We hadden onze camper op het vasteland achtergelaten, maar om ons gemakkelijk te kunnen verplaatsen op Magnetic Island hebben we een autootje gehuurd. Was weer eens wat anders om in een normale (kleine) auto rond te rijden in plaats van in zo’n groot bakbeest. Als eerste zijn we naar Arcadia gereden om op zoek te gaan naar (rock)wallaby’s. Dit zijn een kleine soort kangoeroes, maar „op zoek” gaan naar die beesten is een beetje overdreven. Er zitten er ontzettend veel bij Arcadia dus het maakt niet uit welke richting je uit kijkt, je ziet er toch wel een.
Daarna zijn we een wandeling gaan doen naar een oud fort uit de tweede wereldoorlog. De belangrijkste reden om deze wandeling te doen was overigens niet dat fort maar de grote kans om koala’s te zien langs de route. Helaas was het zelfs voor koala’s te heet en zaten ze waarschijnlijk met een cocktail op het strand te chillen, precies wat wij eigenlijk ook hadden moeten doen. De uitzichten tijdens de wandeling waren overigens ook zonder koala’s ontzettend mooi. Maar als we op het stand hadden gelegen was Rik wat ellende bespaard gebleven. Eerst schrok hij zich een spreekwoordelijk ei uit (inclusief gillen) toen hij bijna op een hagedis ging staan, daarna gleed hij uit op het grind (geen goede wandelschoenen) en zal hij een aantal dagen nodig hebben om wat missend vel op zijn been terug te laten groeien. Na de wandeling waren we wel zo slim om aan het strand te gaan liggen en hebben we nog een gigantische schildpad in het water voorbij zien zwemmen. Na genoeg uitgerust en gespeeld te hebben (voor Lise natuurlijk ;), moesten we alweer terug gaan rijden naar de ferry om deze terug te nemen naar het vasteland. Op deze terugweg hebben we nog twee lifters meegenomen die stonden te verbranden bij een bushalte, wachtend op een bus die waarschijnlijk nooit zou komen.

Op woensdag 4 juni zijn we vanuit Townsville vertrokken voor de laatste „lange” rit, op weg naar Port Douglas. Onderweg naar Port Douglas zijn we ook door onze eindbestemming Cairns gekomen, maar eerst dus nog even een paar dagen Port Douglas (en Daintree) omdat het snorkelen op het Great Barrier Reef bij Port Douglas beter schijnt te zijn dan bij Cairns. Gelijk de eerste dag na aankomst in Port Douglas zijn we met de Poseidon naar het outer reef gevaren, samen met 40 anderen (ca 20 duikers, 20 snorkelaars). Het snorkelen was echt belachelijk mooi, de kleuren van het rif zijn onvoorstelbaar en overal waar je kijkt zitten wel felgekleurde vissen. Helaas was het iets winderiger dan de vorige keren snorkelen en waren er wat golven. Omdat de golven de hele tijd in haar gezicht kwamen vond Lise er niks aan en waren we gedwongen om de beurt te snorkelen zodat de ander bij Lise kon blijven. Aangezien Rik gezegend is met de zwemstijl van een baksteen had hij ook wat moeite om alles goed te zien, maar gelukkig is dit wel gelukt. Patricia’s zwemstijl lijkt meer op die van een dolfijn dus zij had geen enkele moeite om overal te komen en continu naar beneden te duiken om de vissen en het rif van nog wat dichterbij te bekijken. Zij heeft Nemo ook zien zwemmen.
Op een gegeven moment toen Rik in het water lag en Patricia vanaf de boot aan het kijken was, kwam er een ongevaarlijke, maar niettemin indrukwekkende haai (ca 1,5-2m) tussen de snorkelaars doorzwemmen. Aangezien Rik al zijn aandacht nodig had om niet te verzuipen door de golven had hij niks in de gaten totdat hij Patricia hoorde roepen dat er een haai was. Toen hij zich omdraaide staarde hij dus opeens in het gezicht van een haai die vlakbij was. Echt helemaal te gek. Daarna is Rik snel uit het water gegaan zodat Patricia ook nog de kans had om bij de haai te zwemmen. Zij heeft ook nog snel een videocamera meegenomen het water in om de haai te filmen (wat erg goed gelukt is… die film kunnen we helaas niet delen via waarbenjij.nu, maar een foto van Patricia terwijl ze de haai filmt is wel te zien).
Op de terugweg naar Port Douglas (het was zo’n anderhalf uur varen) trok de wind nog wat meer aan waardoor de golven hoger en hoger werden. Dit draaide op een gegeven moment uit op een kotsfestijn omdat zo’n kwart van de mensen zeeziek werden. Een „smakelijk” einde van een erg geslaagde dag.
Op vrijdag 5 juni hebben we Port Douglas nog wat beter bekeken en alvast wat souvenirtjes bij elkaar geshopt, aangezien onze reis er al bijna op zit. ’s Middags heeft Lise in een opblaasbaar zwembadje gespeeld bij de camper. Ze heeft zichzelf meer dan een uur vermaakt met speelgoed uit het badje gooien, eruit kruipen, alles teruggooien, er weer in kruipen, alles eruit gooien, etc etc. Je kunt maar iets te doen hebben…

Op zaterdag 6 juni zijn we vanuit Port Douglas vertrokken naar Daintree. Dit was maar een klein stukje rijden en onderweg hebben we de Mossman gorge nog even aangedaan. Het plan was om in Daintree, een tropisch regenwoud, nog een paar „vieze” beesten te gaan spotten, zoals slangen en zoutwaterkrokodillen.
Oorspronkelijk zouden we hiervoor een tour doen op zondag, maar deze werd geannuleerd vanwege de regen. Tot nu toe hadden we redelijk veel geluk met het weer gehad, maar op zondag heeft het van de eerste tot de laatste minuut geregend in Daintree. In plaats van een tour over de rivier te doen, zijn we dus maar naar Cape Tribulation gereden (wat we eigenlijk op maandag van plan waren). Cape Tribulation is bekend omdat het regenwoud helemaal tot aan het strand doorgroeit („where the rainforest meets the reef”). Omdat dit maar een uurtje rijden is vanaf onze camping regende het hier ook gewoon, maar we hebben evengoed even over het strand kunnen lopen.
Op maandag 8 juni zijn we vanuit Daintree vertrokken richting eindbestemming Cairns. Op de terugweg zouden we nog een keer proberen onze tour van zondag in te halen en nu scheen het zonnetje gelukkig en ging de tour door. We hebben twee uur op een klein bootje gezeten en over de Daintree rivier gevaren. Slangen hebben we niet gezien, maar wel een hele lading zoutwaterkrokodillen. Lise had niet heel veel zin in varen dus wilde niet stil blijven zitten, maar elke keer als ze een krokodil zag was ze onder de indruk en bleef ze heel stil zitten. Op dit moment zitten we voor de laatste avond in onze camper. Morgen leveren we hem in, hebben we nog één nachtje een hotel en daarna begint de reis terug naar huis. Ook op de terugweg doen we Hong Kong aan, maar deze keer hebben we maar 6 uur in plaats van 3 dagen. Waarschijnlijk is dit dan ook het laatste verslag (of misschien een kort berichtje over de verschrikkingen van de terugreis), maar jullie zullen de laatste verhalen vast wel direct van ons horen.